Je moet toegeven, fietsfanaat en frontman Johannes Sigmond heeft met zijn bandnaam Blaudzun, twee vliegen in één klap geslagen. Ten eerste klinkt de naam spannend en mysterieus zoals zijn muziek en ten tweede eert hij zijn geliefde tweewieler met de naam van de gerenommeerde Deense wielrenner-tijdrijder Michael Blaudzun. Originaliteit troef, daar draait het om en daarom werkt Johannes met een nieuwe producer Thijs van der Klugt in plaats van routinier Martijn Groeneveld, alsof hij zichzelf opnieuw wilde uitvinden. Je moet toegeven, zijn zesde album “Lonely City Exit Wounds” klinkt anders dan zijn dansbare Jupiter trilogie. En toch is het een ambianceplaat geworden, met aanstekelijke, poppy nummers, sommige met meezing refreinen en altijd gedecoreerd met een veelvoud aan instrumenten, gespeeld door een fantastische band die vanavond maar liefst zes leden telt. We merken ook twee nieuwkomers op, namelijk een vurige bassist Danny van Tiggele en de getalenteerde toetseniste-backing vocaliste Marlon Spaan. Oudgediende Simon Levi verzorgt de unieke percussie, Jan Dekker blaast trompet en sax, de heerlijke Tom Swart op toetsen en broer Jakob Sigmond op gitaar en lapsteel. Zulk een veelvoud aan instrumenten laat de songs echt tot leven komen op een podium en we mogen ons gelukkig prijzen vanavond: twee dagen geleden in De Kreun moest Johannes zijn show afblazen wegens ziekte.

Je moet het maar doen om met een set die hoofdzakelijk uit nieuwe nummers bestaat een ganse zaal op zijn kop te zetten. Emotie troef dus en laat dit net de bedoeling zijn van “Lonely City Exit Wounds”, dat geschreven wordt vanuit de buik van een stad en verhalen vertelt over zijn bewoners. Blaudzun heeft ook het originele idee bedacht van in elke stad waar hij speelt een dichter iets te laten schrijven, hetgeen gebundeld wordt in een aangeboden boekje.

Hij opent zomers met het stevig op gitaar gestrumde “Wide Open”, doorpriemd door een heerlijk solerende gitaar van Jacob en spannend gevolgd door het jachtige “Running To Meet The Sundown”. Dikwijls zet Blaudzun ons op het verkeerde been met een plechtig, emotioneel begin om dan op te bouwen naar een krachtige en geladen instrumentale finale, zoals het weemoedig in Placebo stijl startend “NY-RIO-BERLIN”, met druppelende toetsen, die je naar een finale loodsen met pompende basnoten en gierende gitaren. De hartverscheurende taferelen en verwoestende bombardementen in Oekraïne grijpen ook Blaudzun naar de keel en hij bestrijdt dit oorlogsgeweld met een uiterst krachtige versie van een vernietigend klinkende klassieker “Flame on My Head”, uit zijn succesalbum “Heavy Flowers”. Deze band heeft het hart op de juiste plaats en zijn in 2018 overleden vriend en platenbaas Arnoud van der Toorn wordt geëerd met het nummer “_Hey Now” uit “_UP”, een album dat hij live helaas nooit zou horen. Een teder moment krijgen we eveneens in het walsende “Save Me”, unplugged uitgevoerd op akoestische gitaar, met knappe lapsteel opvulsels van Jacob, gevolgd door een met trompet aangeblazen en op melancholische accordeon tonen drijvend “We Don’t Know”, dat wanhopig versnelt om wondermooi uit te doven op een door de ganse zaal meegefloten refrein.

De sfeer zit er goed in. Zowel de band als het publiek heeft er duidelijk zin in. Met hoog gezongen falsetstem spoort Johannes het publiek aan dat uitbundig meezingt in een uitzinnig “Between a Kiss and a Goodbye”. Zo wordt de loper uitgerold voor één van de klappers van de avond, “Elephants”, dat alle handjes in de lucht doet gaan en wordt opgesmukt met een heerlijke trompetsolo. Het plechtige “Real Hero”, een triest verhaal over een veel te vroeg overleden jongetje, sluit de reguliere set af. Maar er wacht ons nog een bis van maar liefst vijf nummers met als hoogtepunten een hartbrekend tweestemmig met Marlon Spaan gezongen “Midnight Room”, een Arcade Fire drammend “Who Took The Wheel” en een publiek dat van geen ophouden weet met meezingen in het ontroerende met slide doorweven “Solar”, zodat zelfs de denderende afsluiter “Promises of No Man’s Land” in uitgesteld relais op ons afgevuurd wordt, vooraleer het de zaak in vuur en vlam zet.

We mochten vanavond getuige zijn van een perfecte festivalset van in de kleine, intieme setting van de ABclub en sprongen als het ware in het zadel van een Blaudzun in topvorm. Wie deel wil uitmaken van zijn peloton kan alvast vandaag de sprint inzetten richting TRIX in Antwerpen op 08/04 waar de volgende klassieker wordt gereden. De winnaar is al gekend.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels